Somalië, dat prachtige land in de Hoorn van Afrika, was ooit een verzamel- en broedplaats voor muzikanten van allerlei slag, die zich bekwaamden in genres, die ook wij, Westerlingen, van dichtbij meemaakten: funk, disco en soul werden met een in jazz gedrenkte saus overgoten en leverden prima dansvoer op. In dat milieu was de Dur-Dur Band één van de topnamen, maar voor hen, zoals voor zowat het hele culturele leven in en om Mogadishu, kwam daar een eind aan, toen na een bewind van ruim een kwarteeuw, he marxistisch-Leninistische Siad Barre aan de kant geschoven werd en het land ten prooi viel aan een schier onophoudelijke strijd tussen verschillende milities -de “krijgsheren” zijn helaas nog altijd wereldwijd gekend-, die het land herschiepen in een regelrechte ruïne. Tel daarbij een aantal dramatische oogstjaren en je hebt meteen alle factoren, die zorgen voor eindeloze vluchtelingenstromen. Ook de Dur-Dur Bandleden namen de vlucht en het duurde flink wat jaren voor een aantal onder hen elkaar in Londen terugvonden en beetje bij beetje de muzikale draad weer probeerden op te nemen.

Wat er tot nu onder de naam Dur Dur Band verscheen, zijn een pak van cassettes overgezette songs, van veelal inferieure opnamekwaliteit en daar komt nu dus verandering in: de huidige band, met slechts enkele van de originele leden bleef wel vaak optreden en bereikte zelfs enige internationale faam en zo kwam het dat ze een viertal jaar geleden geboekt waren voor een concert in Berlijn. Ze waren er goed op tijd en er was ruimte voor twee dagen repetitie. Die waren nodig opdat een deel van de muzikanten al in tijden niet meer samen gespeeld hadden. Hoe dan ook, iemand had het idee om tijdens die repetities een “record”-knop in te drukken, zodat we vandaag de eerste “nieuwe” plaat kunnen beluisteren van wat je, met enige zin voor overdrijving “een” Dur-Dur Band zou kunnen noemen.

De acht opgenomen nummers (zeven in de studio en eentje tijdens het concert in Berlijn) klinken niet meteen als “samen” gespeeld: de groove zit er wel in, maar de zang -er zijn drie verschillende vocalisten- is over zo goed als de hele lijn op zijn zachtst gezegd “aarzelend” te noemen. Ik heb mezelf ertoe verplicht tien keer naar deze CD te luisteren vooraleer ik er iets over zou schrijven , maar mijn eindindruk is toch dat dit een beetje een gemiste kans is. Jawel, er kan op deze tracks gedanst worden, maar dat zinderende, dat je aantreft bij een aantal Afrikaanse bands -ik denk natuurlijk aan Fela-, is er hier eigenlijk niet.

Ik maak graag een uitzondering voor “Love My Love”, dat door Fadumina Hilowle gezongen wordt, maar ondanks haar uitnodiging om “het stof eraf te blazen”, helemaal aan het begin van de plaat, wordt dat veel en veel te weinig gedaan. Resultaat is een plaat, die je met het gevoel achterlaat dat het allemaal veel beter gekund had. Jammer, want, getuige een paar oudere platen van de band in mijn kast, kan de Dur-Dur Band behoorlijk onweerstaanbaar klinken. OK, ik houd er rekening mee dat al de huidige leden inmiddels een dagje ouder zijn geworden, maar toch: een herkansing is hier op haar plaats.

(Dani Heyvaert)